Սկսելով նորից, կյանքը նոր էջից. Աշոտ Թադևոսյանը

«Արնաշաղախ ու թուլացած էի, տղերքին հա ասում էի՝ թողեք ինձ, գնացեք, մեկ ա՝ չեմ փրկվելու, բայց չէին լսում։ Միայն ուզում էի, որ էդտեղ չմնայի, որ գոնե ինձ իմ գյուղ տանեն։ Ռմբակոծության տակով, ինձ պլաշ-պալատկի մեջ դրած քարշ տալով տանում էին։ Մի քիչ գնում էին, կանգնում ու հետո նորից քաշելով տանում»,- հիշում է 21-ամյա Աշոտ Թադևոսյանը, որը 2020-ի սեպտեմբերի 27-ին ընդամենը 2 ամսվա ծառայող էր, երբ պատերազմն սկսվեց։ 

Ոտքերի ու ողնաշարի հատվածում ստացած բազմաթիվ բեկորային վնասվածքները, ճաքերն ու սալջարդերը տղայի մոտ ապրելու հույս չէին թողել...