Διαβάζω για τα πενήντα χρόνια από τη Μεταπολίτευση και συνειδητοποιώ ότι, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή μου όλη. Πρωτοτσαλαβουτούσα στην εφηβεία εκείνο το απόγευμα που βγήκαμε στους δρόμους, εγώ τουλάχιστον χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω το πώς είχε γίνει αυτό που έβλεπα στα χαρούμενα πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που άκουγα, αυτό που, σχεδόν, μύριζα στον αέρα. Με πήρε μαζί της η μεγαλύτερη αδελφή μου κι εγώ – για να αισθάνομαι κάπως «μεγάλη» – πήρα μαζί μου και το 11χρονο γειτονόπουλο, τον Θεοδωράκη, σχεδόν πραξικοπηματικά.