Αννα μην κλαίς

«Το όνειρό μου είναι να βγω στη σκηνή σε μια πιατέλα, με ένα μήλο στο στόμα. Σαν γουρουνόπουλο». Οταν άκουσα, στα βάθη της δεκαετίας του 1980, να το λέει αυτό η Αννα Παναγιωτοπούλου, κατάλαβα ότι δεν έβλεπε το θέατρο σαν «θρησκεία» που μπορούσε να σώσει, αν όχι τον κόσμο ολόκληρο, τουλάχιστον τους «πιστούς» της. Δεν ήταν των μεγάλων θεατρικών οραμάτων και αν κάποιος δημοσιογράφος τη ρωτούσε – ήδη από εκείνη την εποχή – ποιοι είναι οι σπουδαίοι ρόλοι που θέλει να ερμηνεύσει, δεν ξέρω ποια ακριβώς θα ήταν η απάντησή της...